Czy na pewno znasz wszystkie gatunki zwierząt na świecie ?... Poznaj najrzadsze zwierzęta świata.

 Czy na pewno znasz wszystkie gatunki zwierząt na świecie ?

 

 

Na ziemi żyje około 8 milionów zwierząt, a najwcześniejsze znane formy życia pojawiły się około 3,7 miliardy lat temu, w czym najdawniejsze znane zwierzę na świecie żyło ok. 540 milinów lat temu. Jednak każdy z  nas powinien zadać sobie pytanie ... Skąd one tak naprawdę się wzięły?  No właśnie, nie ma na to jednej racjonalnej odpowiedzi, przypuszcza się, że  pierwsze organizmy wielokomórkowe pojawiły się około 1,5 mld lat temu. A  powstały one z organizmów jednokomórkowych, które nie rozłączały się po podziale lub skupiały się w zorganizowane, wielokomórkowe grupy – kolonie, Z nich rozwinęły się formy wielokomórkowe z zespołami wyspecjalizowanych komórek pełniącymi rolę tkanek. Przez ponad 3 miliardy lat życie rozwijało się wyłącznie w wodzie, to tam 540 mln lat temu tempo ewolucji organizmów było tak duże, że okres ten określa się niekiedy okresem eksplozji życia w oceanach. Pierwsze organizmy które zasiedliły ląd były rośliny,  w późniejszych czasach zaczęły one ewoluować, gdzie ziemie porastały wówczas puszcze złożone z drzewiastych roślin, zarodnikowych. Z ich obumarłych szczątków powstawały pokłady torfu, który następnie zamieniał się w węgiel kamienny, a w dolnych warstwach lasu roiły się dwumetrowej długości wije (stawonogi), w powietrzu szybowały ważki wielkości dzisiejszych mew i można by tak wymieniać w nieskończoność. Bo właśnie tak zwierzęta od milionów lat rozwijały się, ewoluowały i rozmnażały, a dzisiejszy rozwój nauki i technologii pozwala naukowcom na przywrócenie do życia dawnych form  organizmów. W takim razie skoro na Ziemi żyje tak dużo różnych  zwierząt, to ile z nich jeszcze  nie zostało odkrytych... i  ile z nich znamy ? O to najrzadsze  gatunki zwierząt na świecie. 

1.Wilk czerwony  (rudy)  

      

To przedstawiciel rodziny psowatych charakteryzuje się płowym, czerwonym umaszczeniem. Osiąga długość do 165 cm i wysokość w kłębie do 40 cm. Masa dorosłego osobnika to ok. 35 kg, jest więc mniejszy od wilka szarego, ale większy od kojota preriowego. Kiedyś wilki czerwone zamieszkiwały rozległe obszary Ameryki Północnej. Obecnie można je spotkać wyłącznie w Alligator River National Wildlife Refuge w Karolinie Północnej. W szczytowym okresie, przypadającym na 2006 rok, populacja tych zwierząt sięgnęła 130 osobników. Długość życia rudego wilka wynosi około 6-7 lat na wolności i do 15 lat w niewoli. W 2021 roku na wolności żyło już tylko 10 wilków czerwonych. Nawet wilki szare są uznawane za rzadko spotykane zwierzęta, ale w porównaniu z wilkiem czerwonym to można powiedzieć, że są niemal  pospolite. Wilk rudy odróżnia się od najbliższego krewnego, wilka szarego, mniejszym rozmiarem, stosunkowo węższymi proporcjami, dłuższymi łapami i uszami oraz krótszym futrem. Obecnie gatunek ten jest zagrożony wyginięciem, i jest on pod ochroną. 

 

 

2.Kakapo 

   

Jedyna nielotna papuga świata, która, ze względu na osiąganą masę, określana jest też mianem „najgrubszej”. Charakteryzuje się zielonymi piórami z szaro-białymi wzorami. Ma duży dziób, wokół którego rosną pióra przypominające wibryssy, czyli włosy czuciowe występujące u niektórych ssaków. Dorosłe osobniki osiągają do 60 cm długości i mogą ważyć nawet 4 kg. Kakapo potrafi wspinać się na drzewa, jednakże nie wykorzystuje tej zdolności do poruszania się nawet lotem ślizgowym - latanie w żadnym wypadku  nie jest jej potrzebne. Nazwa kakapo, jest odzwierciedleniem życia papugi, dosłowne znaczenie słów kakapo to papuga nocna, nazwa ta, została ustalona w trakcie obserwacji zachowania i zwyczajów ptaka. Kakapo uznawane są za ptaki długowieczne, średni wiek życia to aż 95 lat, przy czym samice osiągają dojrzałość płciową w wieku 6, zaś samce w wieku 9 lat. Pisklęta są wysiadywane i karmione przez matkę, opuszczają gniazdo po około 10 tygodniach. W tym czasie, matka uczy je zdobywania pokarmu, poruszania się oraz budowania gniazd. Kakapo jest endemicznym ptakiem Nowej Zelandii. W czasach, w których ludzie nie zamieszkiwali jeszcze wysp południowo-zachodniego Pacyfiku, gatunek ten występował tam powszechnie. Obecnie jego przedstawicieli można spotkać tylko na trzech nowozelandzkich wyspach: Anchor Island, Codfish i Little Barrier Island. Ptaki zostały tam przeniesione ze względu na charakterystykę środowiska, na żadnej z tych wysp nie występują mogące im zagrażać drapieżniki. W latach 90. ich populacja wynosiła zaledwie 50 osobników. Obecnie na wolności żyje ponad 200 nietypowych papug. 

3. Allonautilus scrobiculat 

 

 

Allonautilus scrobiculatus, znany również jako łodzik skorupiasty lub łodzik rozmyty, to gatunek łodzika występujący w wodach wokół Nowej Gwinei, w szczególności w Nowej Wielkiej Brytanii i Zatoce Milne oraz na Wyspach Salomona. Daleki krewniak mątwy i kałamarnicy. Ten gatunek występuje na naszej planecie już od kilku milionów lat. Mimo to do tej pory widziano go zaledwie... trzy razy! Charakterystyczną cechą tego mięczaka, która odróżnia go od nautilusów, jest złota muszla pokryta licznymi rowkami. Analiza DNA wykazała, że zwierzę niemal nie zmieniło się przez ostatnie 2 miliony lat. Z tego względu, środowisko naukowe określa je mianem żywej skamieniałości. Allonautilus scrobiculatus jest tak rzadki prawdopodobnie dlatego, że jest padlinożercą.  Ekologów martwią nieduże siedliska obu gatunków mięczaków. Dodatkowo ich ekosystem może zostać zaburzony przez działalność człowieka w głębiach. 

 

 

 

 

4. Małpożer 

 

 

Orzeł filipiński jest nazywany małpożerem, ponieważ niegdyś wierzono, że żywi się wyłącznie małpami. Małpożer jest jednym z największych podniebnych drapieżników, zamieszkujący Filipiny.  Jest Jednym z najrzadszych, najbardziej zagrożonych i najpotężniejszych ptaków na świecie, jest objęty międzynarodową ochroną gatunków ginących, a Obecnie na wolności żyje ok. 400 par lęgowych. Ten wyjątkowy przedstawiciel rodziny jastrzębiowatych charakteryzuje się długim ogonem i wysokim, obustronnie spłaszczonym dziobem. Jego pióra mają barwę ciemnobrązową (z wierzchu) i brudnobiałą (od spodu). Charakterystyczną cechą ptaka jest pióropusz pokrywający jego głowę. Długie, jasnobrązowe pióra tworzą coś na kształt lwiej grzywy. Osiąga do 102 cm długości i do 202 cm rozpiętości skrzydeł. Małpożer jak sama nazwa wskazuje, poluje na małpy, gryzonie, węże, jaszczurki oraz ptaki, takie jak dzioborożce. 

 

 

 

 

5. Szczekuszka ili 

 

Została odkryta niedawno, bo w 1983 roku, osiąga do 20 cm długości, przypomina małego królika z nietypowymi, bo wyglądającymi jak mysie uszami. Uroku dodają mu czarne jak węgiel, niewielkie oczy. Występuję jedynie w górach Tienszan w regionie Sinciang w północno-zachodnich Chinach, żywi się trawą porastającą górskie zbocza. Ssak ten  jest bardzo aktywny w ciągu całego dnia. Szczekuszka amerykańska żyje w dużych koloniach, między sobą ssaki porozumiewają się za pomocą gwizdów i odgłosów przypominających szczekanie - stąd też nazwa gatunku. Ten słodki i uroczy ssak jest gatunkiem zagrożonym  a na świecie żyje zaledwie ponad tysiąc szczekuszek ili. 

 

 

 

 

 

 

 

6. Lampart amurski 

 

 

Lampart amurski to jeden z najpiękniejszych, a przy okazji – jeden z najrzadszych przedstawicieli rodziny kotowatych.  Żyję około 10 do 15 lat na wolności. Cechą, która najbardziej odróżnia go od innych podgatunków lamparta, jest futro –  długie, gęste, wełniste i  grube niemal tak jak okrywa włosowa irbisa. Włosy pokrywające brzuch i uda dochodzą do 5 cm długości. Sierść jest jasna, żółtokremowa lub rdzawożółta, z wyraźnie odznaczającymi się czarnymi cętkami i rozetami. Rozety osiągają wymiary 5 cm x 5 cm, umożliwiają zwierzęciu przetrwanie w niesprzyjających warunkach. Lamparty amurskie mają też grube, masywne łapy, ta cecha sprawia, że mogą łatwiej poruszać się po pokrywie śnieżnej. Lampart amurski jest mięsożerny, w jego diecie znaleźć można kręgowce, głównie ssaki ponadto poluje na ptaki oraz bezkręgowce (owady). Dorosły samiec waży od 32 do 48 kilogramów, natomiast samica od 25 do 42 kilo. Jak podkreśla zoo, lampart amurski to jeden z najrzadszych kotów na Ziemi. Jest podgatunkiem lamparta plamistego i w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych posiada status CR, czyli krytycznie zagrożony wyginięciem. W naturze pozostało jedynie około 100-200 osobników. 

 

 

 

 

 

 

7.Nosorożec Jawajski  

 

 

Jeden z pięciu gatunków reprezentujących rodzinę nosorożcowatych. Mierzy ponad 3 m długości i osiąga do 1,7 m wysokości, więc pod tym względem zbliża się do nosorożca czarnego. W kwestii wyglądu zdecydowanie bliżej mu do indyjskiego krewniaka, z którym łączy go szara skóra o mozaikowatej strukturze, przypominająca pancerz. Nosorożec jawajski  i nosorożec sumatrzański: Te gatunki są bardziej zależne od gęstych lasów deszczowych, gdzie żywią się szeroką gamą roślinności, w tym liśćmi, gałęziami, a nawet korą drzew. Kiedyś nosorożce jawajskie zasiedlały rozległe obszary w Indonezji, południowo-wschodniej Azji, Chinach i Indiach. Jeszcze nie tak dawno temu na wolności żyły dwie małe populacje: jedna w Parku Narodowym Cát Tiên w Wietnamie, a druga w rezerwacie Udjong Kulon na Jawie. Nosorożec ten  to gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem. Spadek jego liczebności związany jest głównie z działalnością kłusowników. Na czarnym rynku cena kilograma rogów tego gatunku wynosi ponad 30 000 dolarów. Ocenia się, że obecnie żyje nie więcej niż 35-60 nosorożców jawajskich. 

 

8. Suhak stepowy  

 

 

Suhak stepowy, dawniej także: suhak, gatunek ssaka kopytnego z rodziny wołowatych. Suhak stepowy ma niezwykły wygląd za sprawą ruchomego, wydłużonego nosa, który zwisa nad ustami i przypomina wyglądem trąbę słonia. Struktury nosowe suhaków są elastyczne. Pełnią ważną funkcję – pozwalają filtrować wdychane powietrze z piasku i pyłu. Osiąga do 1,35 m długości oraz 75 cm wysokości i waży ok. 45 kg, długość życia wynosi od 6 do 10 lat i mogą ważyć od 26 do nawet 69 kilogramów. Suhaki stepowe są roślinożerne. Mają bardzo szeroki wachlarz zdobywanego pożywienia – mogą jeść ponad sto różnych gatunków roślin, najważniejszymi składnikami ich diety są trawy, bylice i porosty. Samice suhaka stepowego osiągają dojrzałość płciową wcześniej niż samce, w wieku 7-8 miesięcy. Suhaki to jedne z najbardziej zagrożonych wyginięciem ssaków kopytnych na świecie. Przetrwały epokę lodowcową, jednak mogą nie poradzić sobie ze skutkami zmiany klimatu i bezpośrednim wpływem człowiek na środowisko. Gdzie zobaczyć suhaka? Suhaki stepowe można spotkać w Rosji, Kazachstanie, okresowo także w Uzbekistanie. 

 

 

 

 

9. Moloch straszliwy 

 

 

Moloch zawdzięcza swoją nazwę nietypowemu wyglądowi, który przypomina niektórym demona. Jest jednym z najbardziej charakterystycznie wyglądających przedstawicieli rodziny agam. Całe ciało tej nieprzekraczającej 20 cm długości jaszczurki pokryte jest różnej wielkości kolcami przypominającymi ciernie róży. Wzdłuż grzbietu i na ogonie biegną dwa rzędy wyraźnie większych kolców. W rowkach pomiędzy kolcami mieszczą się pory, wsysające każdą ilość wody napotkaną w środowisku. Pory tworzą skomplikowany system kanalików, którymi woda przemieszcza się ku głowie, aż do kącików pyska. Gdy one nasiąkną, jaszczurka porusza szczękami, wyciskając krople wody wprost do jamy gębowej. Zamieszkuje suche, piaszczyste obszary południowej i zachodniej Australii. Moloch straszliwy osiąga od 15 do 20 cm długości, przy czym ogon stanowi mniej niż połowę jego ciała. Dorosła jaszczurka waży od 70 do 90 gramów. Długość życia gada zamyka się w przedziale od 15 do 20 lat. Moloch straszliwy to raczej pasywny łowca, który cierpliwie czeka, aż zdobycz pojawi się w jego zasięgu, gdy to nastąpi, chwyta ją lepkim językiem.   Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Moloch straszliwy jest organizmem jajorodnym. Do rozrodu przystępuje od września do grudnia. Samica może złożyć od 3 do 10 jaj. 

10. Cyweta afrykańska 

 

 

Cywetka afrykańska podobnie jak choćby agama kołnierzasta, obecnie ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Zasobów Naturalnych. Oznacza to, że nie grozi jej wyginięcie. Zamieszkuje tereny na południe od pustyni Sahary. Gatunek ten z dużą łatwością adaptuje się do zmian zachodzących w środowisku. To sprawia, że jego przedstawicieli tak samo często można spotkać na dzikich obszarach, jak i w pobliżu ludzkich osad i osiedli. O ile cywety afrykańskie nie są specjalnie wybredne w kwestii wyboru terytorium, to nigdy nie zamieszkują miejsc, w których brakuje naturalnych kryjówek. W stałych schronieniach (z reguły w norach wykopanych przez inne zwierzęta) żyją wyłącznie samice z młodymi. Długość ciała (bez ogona) 67–54 cm, długość ogona 34–46,9 cm, długość tylnej stopy 12,3–13,9 cm, długość ucha 5,4–5,8 cm; masa ciała 7–20 kg. Jej ubarwienie jest żółtawo szare z licznymi cętkami w ciemnym kolorze. Na stronie grzbietowej ma dłuższą grzywę, można powiedzieć, że cyweta afrykańska przypomina dziwną krzyżówkę lemura, hieny i lamparta. Żeruje w nocy, odżywia się roślinami i drobniejszymi zwierzętami. Cywetka jest  ceniona zarówno ze względu na futro, jak i cybet - wydzielinę z gruczołów stosowaną w przemyśle perfumeryjnym.  

Teraz już znasz najrzadsze zwierzęta świata, ale wszystkie te zwierzęta to tylko część z tego co możemy jeszcze poznać, zobaczyć czy nawet odkryć. Spójrzmy choćby na ocean, który stanowi największy niepoznany obszar ziemi, a z jego powierzchni  do tej pory zostało zbadane zaledwie 5%.  W takim razie ile stworzeń nie zostało nawet jeszcze odkrytych?... Większość przedstawionych wyżej zwierząt jest prawie na wymarciu, za kilka lat żadnych z tych gatunków  może już nie być. Ale to zależy tylko i wyłącznie od nas. Ziemia to jedyna planeta w układzie słonecznym, na której jest życie, więc zadbajmy o to, i nie pozwólmy by więcej tak wyjątkowych, i niespotykanych  zwierząt trafiło na listę zagrożonych. 

 

 

Dziękuję za oglądanie  

 

Julia Pietruszka klasa 2a